miércoles, 18 de diciembre de 2013

Reflexión



-REFLEXIÓN SOBRE EL 1ER TRIMESTRE





Para los exámenes estudio días antes me preparo y el día anterior me preparo mas horas,para estudiar ago esquemas apuntes , e fallado algo en el método de estudio ,pos podría cambiarlo con un pequeño refuerzo. Estoy dispuesta a estudiar mas,en clase podría mejorar participando mas. Aomellor lo que me a impedido estudiar algo las ventas.
Puede ser que me aya distraído algunos problemas familiares. Intentado me llorar el suspenso pero no soi capaz .Aveces pierdo la fe en mi misma. A veces si que tengo una actitud negativa de la vida.
No mi negatividad no aporta nada a nadie solo me hace en peorar. A veces me esfuerzo mucho pero mi capacidad no da mas pero cuando noto que flaqueo entonces me recuero a mi misma cual es mi meta y porque entonces lucho por conseguirla. Si devo esforzarme porque tengo que ser alguien la vida.
Las personas que no an estudiado no podrán aceder a un puesto bueno.
Pos por mis abuelos que les hacen mucha ilusion de que sea profesora. Pos cuando suspendo me echan bronca y cuando apruebo se alegran .Mi actitud frente al estudio creo que me esfuerzo pero debería esforzarme mas. El tiempo que no dedico al estudio lo dedico o traba llar o a leer .
Normalmente estudio siempre aunque sea un repaso pequeño.
Una persona que se pone metas en la vida llegan legos pero las personas que no se ponen metas en la vida no llegaran muí legos siempre debemos tener una motivación. Pos que no seriamos personas cultas y no nos entenderíamos entre nosotros y siempre habría liortas. Es la primera vez que hago esta reflexión .Tengo las hiedas muí claras de que me voy a esforzar para esas dos asignaturas suspensas.Pienso superar el curso sea como sea y hacer un ciclo medio y si apruebo y me va bien iré aun superior.



miércoles, 11 de diciembre de 2013

Castelao

Avida de Castelao:



Castelao foi un político, escritor, pintor, médico e debuxante español, así como un dos pais do nacionalismo galego. Naceu o 30 de xaneiro de 1886,. foi criado especialmente polos seus avós maternos.Estudiou medicina na Universidade de Santiago de Compostela. Durante os seus anos na universidade xermola o seu interese polo debuxo e a pintura e en especial pola caricatura. En 1908 expuxo os seus debuxos en Madrid e comezou a colaborar coa revista VidaGallega.Tubo que escapar de España polas suas hideas e foi a vivir para Bosaires.Morreu o 7 de xaneiro de 1950 no sanatorio do Centro Galego de Bos Aires, sendo enterrado o 9 de xaneiro no Cemiterio da Chacarita.Os seus restos foron trasladados de novo a Galicia en 1984.

-As suas obras foron:

1-Sempre en Galiza (1944):é un ensaio dramático. escrito por Castelao, considerado a obra canónica do nacionalismo galego.


2-As cruces de pedra na Galiza (1950)::é ou título dun detallado estudo publicado por Castelao non que se describe a historia, significado e tipoloxía dous cruceiros galegos, así como doutras cruces de pedra.


-Debuxo


Que antes vos burgueses chuleaban se e fardaban do diñeiro que tingan sen importar que ou país estivese mal e que vos campesiñosestuberan en malas condicionsOs campesiños relevanse ante a burguesía.


















Chámanlle a “Marquesiña”






Chámanlle a “Marquesiña” e os seus peíños endexamais se calzaron.

Vaí á fonte, depelica patacas e chámanlle a “Marquesiña”.
Non foi á escola por non ter chambra que pór e chámanlle a “Marquesiña”.
Non probou máis lambetadas que unha pedra de zucre e chámanlle a “Marquesiña”.
A súa nai é tan probe que traballa de xornaleira na casa do Marqués.
¡E aínda lle chaman a “Marquesiña”!


Trata sobre a probeza que viviu esta rapaza ,a ensino que nos dá e que temos que valorar mai ás cousas que nos dan.E filla lixitima do marques





miércoles, 4 de diciembre de 2013

Descripción 2 de una persona

Su tez  es como una azucen.En sus ojos se refleja el mar y en su mirada se observan  los rayos del sol que brilla intensamente porque te trasmiten calidez. Esto nos  muestra la energía y entusiasmo que tiene ante la vida . En su rostro vemos dureza pero debajo de esa apariencia lo  único que queda es suavidad y ternura. Su cabello es de oro.
 Los labios largos y delgados con un color rosado de las rosas y guardan grandes secretos que a veces le gustaría gritar en alto pero sabes que un secreto que le sea confesado nunca saldrá de sus labios.
Su estatura es tan grande como su corazón. Es una persona fuerte y con  mucho carácter.

La descripción

El rostro de Magistral era muí poco peculiar su tez es blanca y sus mofletes enrojecidos,y según el narrador su rostro enrojecido se debía a palabras de amor o de vergüenza. Lo que puedo ver a lo que se refiere con palabras de amor o vergüenza  es a los pecados que a cometido los que les hace en sonrojar.
Lo que refleja la cara de Magistral no a todos le reflegaba lo mismo a unos le daban asco y a otros miedo.Los tres simeles son,(parecían polvo de rape)lo compara con el polvo del tabaco que era verde.la segunda comparación es (la suavidad de liquen) con la suavidad del musgo que es verde y por ultimo (como una aguja en una almohada de plumas)como una mirada que nuca avía visto nunca.
la nariz de Magistral se compara con un árbol de exceso fruto.Con la metáfora (escrito en griego)nos quiere decir que el rostro deste personaje no nos trasmite nada.De los labios nos dicen que pertenecen a algien lla con una considerada edad  y que esos labios se guardaron muchas cosas que nunca pronunciaron , también nos dicen que fueron hipocresía y egoísmo.La barba aporta seriedad y respecto.Don Fermin era una persona callada no lo dice claramente en el parafo  qe nos dicen a aquellos labios guardaban como un tesoro la mejor palabra ,la que jamás se pronuncia.
La abundancia de pelo nos indica que es una persona sana y lo rebuto que es fuerte como un roble.Lo que se insinúa "entalla levita" es que quiere decir que este personaje es de buen tipo .Y "azotacalles"nos quiere decir que pasa mucho tiempo en la calle.Los rasgos del carácter nos dice que es una persona muí tímida y y que se sonroja fácilmente ,este personaje tiene muchos pecados cometidos tiene una mirada mui profunda  y su nariz es alarga su rostro no trasmite nada ,es una persona conservadora no habla mucho,es una persona sana ,este endibiduo pasa mucho tiempo por las calles .


miércoles, 13 de noviembre de 2013




A miña opinión é que ese rapaz non sabe nin de que fala porque a min non me parece que a xente que pide axuda sexa humillada. Que é mellor, que viva na miseria ou que o pase mal? Se o estado lle pides axuda nin te axuda nin nada, só axuda a quen lle convén, nada máis. A min paréceme ben ese programa porque así vese como a xente mais humilde axuda ós demais sen nada a cambio.E ensinanos a ser mellores persoas e a compartir cos que menos teñen. En conclusión, opino que este programa non debería rematar e se o estado non nos axuda pois temos que recorrer a outros métodos. O rapaz este é un pouco egoísta e non pensa como pode pensar unha persoa necesitada.

viernes, 14 de junio de 2013

Poesia mística

San juan de la cruz: Su primera identificación como fraile Juan de San Matías, fue un religioso y poetamístico del renacimiento español.


Poema: NOCHE OSCURA

1. En una noche oscura,
con ansias, en amores inflamada
¡oh dichosa ventura!,
salí sin ser notada
estando ya mi casa sosegada.

2. A oscuras y segura,
por la secreta escala disfrazada,
¡Oh dichosa ventura!,
a oscuras y en celada,
estando ya mi casa sosegada.

3. En la noche dichosa
en secreto, que nadie me veía,
ni yo miraba cosa,
sin otra luz y guía
sino la que en el corazón ardía.

4. Aquésta me guiaba
más cierto que la luz del mediodía,
adonde me esperaba
quien yo bien me sabía,
en parte donde nadie parecía.

5. ¡Oh noche que guiaste!
¡Oh noche amable más que la alborada!
¡Oh noche que juntaste
Amado con amada,
amada en el Amado transformada!

6. En mi pecho florido
que entero para él sólo se guardaba,
allí quedó dormido,
y yo le regalaba,
y el ventalle de cedros aire daba

7. El aire de la almena,
cuando yo sus cabellos esparcía,
con su mano serena
en mi cuello hería
y todos mis sentidos suspendía.

8. Quedéme y olvidéme,
el rostro recliné sobre el Amado,
cesó todo y dejéme,
dejando mi cuidado
entre las azucenas olvidado.



TRATA DE:Canciones del alma que se goza de haber llegado al alto estado de
la perfección, que es la unión con Dios, por el camino de la
negación espiritual. 







santa Teresa de la cruz
VIVO SIN VIVIR EN MÍ

Vivo sin vivir en mí,
y tan alta vida espero,
que muero porque no muero.

Vivo ya fuera de mí,
después que muero de amor;
porque vivo en el Señor,
que me quiso para sí:
cuando el corazón le di
puso en él este letrero,
que muero porque no muero.

Esta divina prisión,
del amor en que yo vivo,
ha hecho a Dios mi cautivo,
y libre mi corazón;
y causa en mí tal pasión
ver a Dios mi prisionero,
que muero porque no muero.

¡Ay, qué larga es esta vida!
¡Qué duros estos destierros,
esta cárcel, estos hierros
en que el alma está metida!
Sólo esperar la salida
me causa dolor tan fiero,
que muero porque no muero.

¡Ay, qué vida tan amarga
do no se goza el Señor!
Porque si es dulce el amor,
no lo es la esperanza larga:
quíteme Dios esta carga,
más pesada que el acero,
que muero porque no muero.

Sólo con la confianza
vivo de que he de morir,
porque muriendo el vivir
me asegura mi esperanza;
muerte do el vivir se alcanza,
no te tardes, que te espero,
que muero porque no muero.

Mira que el amor es fuerte;
vida, no me seas molesta,
mira que sólo me resta,
para ganarte perderte.
Venga ya la dulce muerte,
el morir venga ligero
que muero porque no muero.

Aquella vida de arriba,
que es la vida verdadera,
hasta que esta vida muera,
no se goza estando viva:
muerte, no me seas esquiva;
viva muriendo primero,
que muero porque no muero.

Vida, ¿qué puedo yo darle
a mi Dios que vive en mí,
si no es el perderte a ti,
para merecer ganarle?
Quiero muriendo alcanzarle,
pues tanto a mi Amado quiero,
que muero porque no muero.



DE QUE TRATA: La poeta nos muestra por sus palabras su amor profundo para Dios y su anhelo intenso de estar con Dios.


Santa teresa de la cruz:fue una religiosa, doctora de la Iglesia Católicamística y escritoraespañola, fundadora de las carmelitas descalzas,

Frai Luis de leon


Frai Luis de la Cruz: fue un poeta,humanista y religioso agustino español de la Escuela salmantina. Uno de los escritores más importantes de la segunda fase del Renacimiento español.




ODA XXI
A NUESTRA SEÑORA 

Virgen, que el sol más pura, 
gloria de los mortales, luz del cielo, 
en quien la piedad es cual la alteza: 
los ojos vuelve al suelo 
y mira un miserable en cárcel dura, 
cercado de tinieblas y tristeza. 
Y si mayor bajeza 
no conoce, ni igual, juicio humano, 
que el estado en que estoy por culpa ajena, 
con poderosa mano 
quiebra, Reina del cielo, esta cadena. 

Virgen, en cuyo seno 
halló la deidad digno reposo, 
do fue el rigor en dulce amor trocado: 
si blando al riguroso 
volviste, bien podrás volver sereno 
un corazón de nubes rodeado. 
Descubre el deseado 
rostro, que admira el cielo, el suelo adora: 
las nubes huirán, lucirá el día; 
tu luz, alta Señora, 
venza esta ciega y triste noche mía. 

Virgen y madre junto, 
de tu Hacedor dichosa engendradora, 
a cuyos pechos floreció la vida: 
mira cómo empeora 
y crece mí dolor más cada punto; 
el odio cunde, la amistad se olvida; 
si no es de ti valida 
la justicia y verdad, que tú engendraste, 
¿adónde hallará seguro amparo? 
Y pues madre eres, baste 
para contigo el ver mi desamparo. 

Virgen, del sol vestida, 
de luces eternales coronada, 
que huellas con divinos pies la Luna; 
envidia emponzoñada, 
engaño agudo, lengua fementida, 
odio crüel, poder sin ley ninguna, 
me hacen guerra a una; 
pues, contra un tal ejército maldito, 
¿cuál pobre y desarmado será parte, 
si tu nombre bendito, 
María, no se muestra por mi parte? 

Virgen, por quien vencida 
llora su perdición la sierpe fiera, 
su daño eterno, su burlado intento; 
miran de la ribera 
seguras muchas gentes mi caída, 
el agua violenta, el flaco aliento: 
los unos con contento, 
los otros con espanto; el más piadoso 
con lástima la inútil voz fatiga; 
yo, puesto en ti el lloroso 
rostro, cortando voy onda enemiga. 

Virgen, del Padre Esposa, 
dulce Madre del Hijo, templo santo 
del inmortal Amor, del hombre escudo: 
no veo sino espanto; 
si miro la morada, es peligrosa; 
si la salida, incierta; el favor mudo, 
el enemigo crudo, 
desnuda, la verdad, muy proveída 
de armas y valedores la mentira. 
La miserable vida, 
sólo cuando me vuelvo a ti, respira. 

Virgen, que al alto ruego 
no más humilde sí diste que honesto, 
en quien los cielos contemplar desean; 
como terrero puesto— 
los brazos presos, de los ojos ciego— 
a cien flechas estoy que me rodean, 
que en herirme se emplean; 
siento el dolor, mas no veo la mano; 
ni me es dado el huir ni el escudarme. 
Quiera tu soberano 
Hijo, Madre de amor, por ti librarme. 

Virgen, lucero amado, 
en mar tempestuoso clara guía, 
a cuvo santo rayo calla el viento; 
mil olas a porfía 
hunden en el abismo un desarmado 
leño de vela y remo, que sin tiento 
el húmedo elemento 
corre; la noche carga, el aire truena; 
ya por el cielo va, ya el suelo toca; 
gime la rota antena; 
socorre, antes que emviste en dura roca. 

Virgen, no enficionada 
de la común mancilla y mal primero, 
que al humano linaje contamina; 
bien sabes que en ti espero 
dende mi tierna edad; y, si malvada 
fuerza que me venció ha hecho indina 
de tu guarda divina 
mi vida pecadora, tu clemencia 
tanto mostrará más su bien crecido, 
cuanto es más la dolencia, 
y yo merezco menos ser valido. 

Virgen, el dolor fiero 
añuda ya la lengua, y no consiente 
que publique la voz cuanto desea; 
mas oye tú al doliente 
ánimo, que contino a ti vocea.



DE QUE TRATA: habla de la virgen Maria.



Lazarillo de tormes

Lazarillo de Tormes

Trata de un niño que su madre lo abandona a un amo después el va pasando por diferentes amos el ciego el cura cent...El chico lo pasa muí mal menos con el escudero que este personaje no lo maltrata.


Lazarillo de Tormes :su escritor es anónimo por culpa que el libro cuenta las hazañas antiguas que hacían los curras y como antes manaba las iglesias por eso el autor es anónimo.




Pequeño fragmento:

Pues, estando en esta afligida y hambrienta persecución un
día, no sé por cual dicha o ventura, en el pobre poder de mi amo
entró un real, con el cual él vino a casa tan ufano como si tuviera
el tesoro de Venecia; y con gesto muy alegre y risueño me lo dio,
diciendo:
«Toma, Lázaro, que Dios ya va abriendo su mano. Ve a la
plaza y merca pan y vino y carne: ¡quebremos el ojo al diablo! Y
más, te hago saber, porque te huelgues, que he alquilado otra casa,
y en ésta desastrada no hemos de estar más de en cumplimiento
el mes. ¡Maldita sea ella y el que en ella puso la primera teja, que
con mal en ella entré! Por Nuestro Señor, cuanto ha que en ella
vivo, gota de vino ni bocado de carne no he comido, ni he habido
descanso ninguno; mas ¡tal vista tiene y tal obscuridad y tristeza!
Ve y ven presto, y comamos hoy como condes».
Tomo mi real y jarro y a los pies dándoles priesa, comienzo a
subir mi calle encaminando mis pasos para la plaza muy contento
y alegre. Mas ¿qué me aprovecha si está constituido en mi triste
fortuna que ningún gozo me venga sin zozobra? Y ansí fue éste;
porque yendo la calle arriba, echando mi cuenta en lo que le
emplearía que fuese mejor y más provechosamente gastado, dando
infinitas gracias a Dios que a mi amo había hecho con dinero, a
deshora me vino al encuentro un muerto, que por la calle abajo
muchos clérigos y gente en unas andas traían. Arriméme a la pared
por darles lugar, y desque el cuerpo pasó, venían luego a par del
lecho una que debía ser mujer del difunto, cargada de luto, y con
ella otras muchas mujeres; la cual iba llorando a grandes voces y
diciendo:
«Marido y señor mío, ¿adónde os me llevan? ¡A la casa triste
y desdichada, a la casa lóbrega y obscura, a la casa donde nunca
comen ni beben!».
 Yo que aquello oí, juntóseme el cielo con la tierra, y dije:
«¡Oh desdichado de mí! Para mi casa llevan este muerto».
Dejo el camino que llevaba y hendí por medio de la gente, y
vuelvo por la calle abajo a todo el más correr que pude para mi
casa, y entrando en ella cierro a grande priesa, invocando el auxilio
y favor de mi amo, abrazándome dél, que me venga a ayudar y a
defender la entrada. El cual algo alterado, pensando que fuese
otra cosa, me dijo:
«¿Qué es eso, mozo? ¿Qué voces das? ¿Qué has? ¿Por qué
cierras la puerta con tal furia?».
«¡Oh, señor -dije yo- acuda aquí, que nos traen acá un muerto!».
«¿Cómo así?», respondió él.
«Aquí arriba lo encontré, y venía diciendo su mujer: Marido y
señor mio, ¿adónde os llevan? ¡A la casa lóbrega y obscura, a la
casa triste y desdichada, a la casa donde nunca comen ni beben!
Acá, señor, nos lo traen».
Y ciertamente, cuando mi amo esto oyó, aunque no tenía
por qué estar muy risueño, rio tanto que muy gran rato estuvo sin
poder hablar. En este tiempo tenía ya yo echada la aldaba a la
puerta y puesto el hombro en ella por más defensa. Pasó la gente
con su muerto, y yo todavía me recelaba que nos lo habían de
meter en casa; y después fue ya más harto de reír que de comer, el
bueno de mi amo díjome:
«Verdad es, Lázaro; según la viuda lo va diciendo, tú tuviste
razón de pensar lo que pensaste. Mas, pues Dios lo ha hecho)26(
ANÓNIMO LA VIDA DE LAZARILLO DE TORMES Y DE SUS FORTUNAS Y ADVERSIDADES
© Pehuén Editores, 2001.
mejor y pasan adelante, abre, abre, y ve por de comer».
«Dejálos, señor, acaben de pasar la calle», dije yo.
Al fin vino mi amo a la puerta de la calle, y ábrela
esforzándome, que bien era menester, según el miedo y alteración,
y me torno a encaminar. Mas aunque comimos bien aquel día,
maldito el gusto yo tomaba en ello, ni en aquellos tres días torné
en mi color; y mi amo muy risueño todas las veces que se le

acordaba aquella mi cosideración.


Este fragmento trata cuando el escudero trae a la casa un duro,pues como llevaban barios días sin comer el escudero mando a lazarillo a comprar de comida para darse un mangar de reí. Pero cuando lazarillo sederigia a comprar se cruzo con un muerto y unas mujeres le dijeron al niño que iban a," A la casa triste
y desdichada, a la casa lóbrega y obscura, a la casa donde nunca
comen ni beben!».I Lazarillo asustado corio a su casa porque pesaba que lo llevaban allí  ,entonces cuando llego atasco la puerta con un palo el amo le pregunto que sucedía y el ,le digo que traían un muerto a su casa y le contó lo que le digieran aquellas mujeres su amo se rió.


Un soneto renacentista


           Soneto XXIII


  En tanto que de rosa y azucena                    
se muestra la color en vuestro gesto,
y que vuestro mirar ardiente, honesto,
enciende al corazón y lo refrena;

  y en tanto que el cabello, que en la vena      5
del oro se escogió, con vuelo presto,
por el hermoso cuello blanco, enhiesto,
el viento mueve, esparce y desordena:

  coged de vuestra alegre primavera
el dulce fruto, antes que el tiempo airado       10
cubra de nieve la hermosa cumbre;

  marchitará la rosa el viento helado.
Todo lo mudará la edad ligera
por no hacer mudanza en su costumbre.


Trata de una mujer que tiene
un rostro blanco y joven.
con los mofletes enrojecidos,
y con su belleza enamora a todo el mundo,
y su cabello rubio como el oro,su cuello
joven y blanco,disfruta de tu juventud,antes de que envejezca
y te salgan canas,
si con el tiempo su hermosura desaparecerá o se conservara.




-Tópico de Carpe Diem : que literalmente significa 'toma el día', que quiere decir 'aprovecha el momento', en el sentido de no malgastarlo.

-En el poema aparece en la estofa que dice :
coged de vuestra alegre primavera
el dulce fruto, antes que el tiempo airado       
cubra de nieve la hermosa cumbre;


-Colige virgo rosas: invita a disfrutar del amor y de la vida:
 
coged de vuestra alegre primavera
 el dulce fruto.


El escritor:Garcilaso de la Vega,fue considerado uno de los escritores de habla hispana más grandes de la historia. Nació en Toledo entre 1494 y 1503.













martes, 7 de mayo de 2013

Di de que país se trata e sinala a capital:

  





1-Ten problemas coa auga pero moitísimas terras de regadío, de feito exporta productos agrícolas como cítricos e remolacha e foron os inventores do rego por goteo. Unha das súas relixións é o xudaísmo: Israel ,capital Jerusalén


2-O centro de este país atópase entre os ríos Tigris e Éufrates,Mesopotamia, palabra de orixe grego que significa "entre ríos", e foi a cuna dunha das primeiras civilizacións: Irak ,capital Bagdad



3-Ten zonas volcánicas de gran fertilidade para a agricultura eexporta petróleo: Siria,capital Damasco


4-É un dos maiores exportadores de petróleo, a súa moneda é o dirham e o territorio é maioritariamente desértico, con escasos oasis e abundantes wadis:Emiratos Árabes Unidos,capital Abu Dhabi.


5-Viven do petróleo e importan a maioría dos produtos agrícolas poissó está cultivada o 3% da superficie do paísArabia Saudita,capital Riyad 


6-Ten parte do seu territorio en Asia e parte en Europa, é dicir, trátase dun país dividido entre dous continentes escasamente industrializado e de relixión maioritariamente islámica:Turquía ,capital Ankara



5. Sinala a que país de Asia viaxarías, canto custaría a viaxe, canto tempo estarías e que visitarías.

-india
-iria al imalaya
-custariame 1.ooo euros







martes, 30 de abril de 2013

Asia, exercicios de Xeografía.

                              India


Capital: Nova Deli .


Nesta imaxe móstrase unha vaca no medio da rúa ,es porque en India as vacas son sagradas.



                                         China

Capital: Pequín









A historia de China, como cronoloxía dunha das civilizacións máis antigas do mundo con continuidade ata a actualidade, ten as súas orixes na conca do Río Amarelo, onde xurdiron as primeiras dinastías Xia e Shang.




                                      Paquistán




Capital: Islamabad










É unha cidade en ode ai moitos disturbios por culpa do poder



                                Xapón




Capital: Toquio







Toquio é famosa pola Torre de ToquioFoi fundada en 1457, co nomede Edo ou Yedo.





                 MONGOLIA



Capital: Ulán Bátor



súa poboación estimábase en 1.044.500 persoas.




   


                           FILIPINAS



Capital: Manila





NENOS XOGANDO EN MANILA, FILIPINAS



                          lemen

Capital:Aden




  A xente vive da pesca.